آیا علم و دین سازگارند؟

این اثر را می‌توان از کلاسیک‌های فلسفۀ دین به شمار آورد؛ اثری مختصر و سرراست برای تدریس در دوره‌های علم و دین، علم و فرهنگ و فلسفۀ دین. این کتاب، که نسخۀ مکتوب مناظرۀ دو فیلسوف، آلوین پلنتینگا و ِ دنیل دِنت، دربارۀ رابطۀ علم و دین و با موضوع مشخص «سازگاری علم و دین» است، تاکنون به زبان‌های ایتالیایی، لهستانی، رومانیایی، پرتغالی و کره‌ای بازگردانده شده است.

پلنتینگا سخنان خود را با محدود ساختن عنوان مناظره از «آیا علم و دین سازگارند؟» به «آیا نظریۀ کنونی فرگشت و خدای مسیحیت سنتی سازگارند؟» آغاز می‌کند. نظرش این است که نظریۀ کنونی فرگشت و خدای مسیحیت نه‌تنها سازگارند، که به بار آمدن «شگفتی‌های جانداران» از رهگذر فرگشتی هدایت‌ناشده باورناپذیر می‌نماید. باور داشتن به نظریۀ فرگشت نیازمند باور داشتن به خدا است.

دِنِت، به‌گونه‌ای کم‌وبیش شگفت‌آور، دست‌کم در آغاز، در پذیرش سازگاری نظریۀ کنونی فرگشت و خداباوری با پلنتینگا هم‌داستان است. آنچه دِنت به‌شدت رد می‌کند باورناپذیری فرگشت هدایت‌ناشده است و اینکه باور داشتن به نظریۀ فرگشت مستلزم باور داشتن به خدا است.