معجزۀ توجه‌آگاهی

توجه‌آگاهی (مایندفولنس) را آگاهی از تجربۀ حاضر همراه با پذیرش آن دانسته‌اند. همچنین آن را نوعی خاص از توجه کردن معرفی کرده‌اند؛ توجه کردنی عمدی، بدون قضاوت و در لحظۀ حال. تعریف دیگری که برداشتی شفاف از توجه‌آگاهی فراهم می‌کند این است که آن را آگاهی از تجربه، بدون ترجیح دادن تجربه‌ای دیگر بر تجربۀ حاضر، بدانیم. آیا بدون توجه کردن ـ آن‌هم توجه عمدی، بدون قضاوت و در لحظۀ حال ـ می‌توان خوب زیست؟ آیا می‌توان بدون حضور داشتن و آگاه بودنی که از این شکلِ خاص توجه کردن حاصل می‌شود، زندگی را در تمامیت و ارتباط درونی بین اجزایش زیست؟
معجزۀ توجه‌آگاهی از اولین کتاب‌هایی است که این نوع زیستن و تکنیک‌های پرورش دادن آن را از زبان راهبی ویتنامی به جهانیان معرفی کرد. این کتاب خوانندۀ امروزی خود را به سرچشمه‌ها می‌برد؛ آنجا که توجه‌آگاهی و تکنیک‌های پرورش آن در خدمت خوب زیستن‌اند، جایی که نسیمی خنک می‌وزد و این جملات به گوش می‌رسند: «چایت را بنوش» و «همچو رود جاری شو.»